Omschrijving

verzoek van lastkraftwagen op http://poprock.actieforum.com


low ( collection )


Genre : Indie Rock, Chamber Rock, Slowcore, Sadcore 
Land Artiest (groep) : USA
Jaar : 1994 - 2013 
Audio codec : FLAC
Type rip : tracks + cue
Bitrate audio : Lossless
Duur : 19:52:32

Alan Sparhawk - vocals, guitar, piano
Mimi Parker - vocals, drums
Steve Garrington - bass (2008-...)
Matt Livingston - bass (2005-2008)
Zak Sally - bass (1994-2005)
John Nichols - bass (1994)


Opgericht in 1994 in Duluth, Minnesota (stad, voorheen bekend alleen omdat er groeide Bob Dylan) Lage groep is waarschijnlijk de langzaamste in de zogenaamde «slowcore» stijl. Delicaat, eenvoudige en charmante muziek van dit trio herinnert luid gefluister, het onderbreken van de dramatische spanning in de intervallen tussen de geluiden.

Aanvankelijk sostoyaschvshaya echtgenoot Alan Sparhoka (gitaar / zang) en Mimi Parker (drums / zang) en bassist John Nichols, Low ontpopt als een reactie de dominantie van grunge. Een van de eerste van hun fans werd een New Yorkse producer Kramer, die het drietal opgenomen in zijn studio uitgenodigd. Hier krijg je een demo bracht ze een platencontract bij Vernon Yard. Na nog een bezoek aan de studio Kramer, Low kwam naar buiten met hun debuutalbum «I Could Live in Hope» (1994), een prachtig record, demonstreren hun minimalistische esthetiek. Binnenkort Nichols verliet de band (en verzamelt zijn - Best Boy Electric). Nieuwe bassist Zack wordt Sally. In 1995 vernieuwde het trio opgenomen hun tweede album Long Division. De daaropvolgende verschijning op de tribute Joy Division «een middel om een Einde» later uitgroeide tot EP «Transmissie» (1996).

De meeste van de tijd in 1995, en 96 jaar. Lage doorgebracht touren met de groep Soul Hoesten, Luna, en Spectrum. Omdat op tournee met Pell Mell, kwamen ze met producer Steve Fisk en later pakte hem te werken aan zijn nieuwe album «The Curtain Hits de Cast» (1996). Fisk, ook podyusirovavshy Boss Hog en, uh, Nirvana, bleek te klinken als een partner voor de band en de plaat «Gordijn ...» veranderde in een proces van zuivering van het geluid Laag naar zijn diepste essentie.

"De eerste keer dat ik hoorde Steve ons als we toerde met Pell Mell. Zijn eerste indruk werd verkregen door middel van een levendige indruk, maar niet op de gebruikelijke manier (via cd of cassette). Dit is om te bepalen in welke richting zal bewegen om een album op te nemen, en gaf hem de gelegenheid om meer accurate wijze het gevoel op de plaat live geluid, "- zegt Alan.

In 1997 registreerde een nieuwe EP Low «De Songs for a Dead Pilot», die hun debuut op het etiket Kranky werd waar ze ook uitgebracht zoals critici bejubelde albums als «Secret Naam» en «Things We Lost in the Fire». Deze laatste twee full-length album van de groep waren Steve Albini cprodyusirovany, beroemde producer Nirvana, Fokkers, PJ Harvey, Pixies. Interessant, Albini zei "nee" Liefde Courtney toen ze hem vroeg over het werken op haar laatste album, maar zei "ja» Low. In de late 90's groep merkte ook op de release van een remix album «Uil» en Kerstmis mini-album, met een cover van het lied «Little Drummer Boy", die een hit na het gebruik ervan in een feestelijke reclamebureau GAP werd.

Low zijn gespecialiseerd in het creëren van het absorberen, "laat -vecherom-y-fire "van de atmosfeer, die hun zoete ouderwetse leven roept om orgastische crescendo, dan om ergens op te lossen in de verte. Alan Sparhawk beschrijft zijn aanpak: "We proberen om ideeën uit te drukken, met behulp van de minimale hoeveelheid geld." Mimi voegt eraan toe: "De hoeveelheid tijd tussen elke bit als een mensenleven."

De teksten liedjes beschrijft vooral het dagelijks leven in God verlaten noorden van Minnesota. Echter, de muziek (of vaak ontbreken daarvan) is wat bepaalt de aard Low. Vaak is het enige wat je hoort - hoe Mimi klopt op de platen, en Alan trekt voortdurend een enkele string. Luister naar elk album Low verwant aan het gevoel alsof je wachtte op het lopen van de andere voet druppels. In feite is het een ongelooflijke spanning niet de luisteraar in slaap te geven. Lage muziek zou de perfecte soundtrack bij elke film Hitchcock zijn geweest. Hij belichaamt de klassieke formule van de spanning: Laat de bom onder de tafel, zo ongeveer klaar om te barsten, terwijl de belangrijkste personages blijven kletsen over van alles. Uw wens om ze te schreeuwen "iets doen ... krijgen de hel uit" ondraaglijk wordt. Hetzelfde gevoel begeleidt de meeste nummers Low. Woorden, misschien ondergeschikt aan de emotionele impact van de muziek. Lage aanbod stemming, mentaal beeld, als u, dat deze geluiden dragen los in de onderwereld van je bewustzijn. Dit is zeker niet de achtergrond muziek. Dit is een moeilijk en vermoeiend, maar toch de ervaring van het staan.

Alan Sparhawk - vocals, guitar, piano
Mimi Parker - vocals, drums
Steve Garrington - bass (2008-...)
Matt Livingston - bass (2005-2008)
Zak Sally - bass (1994-2005)
John Nichols - bass (1994)

=== Studio albums ===

I Could Live in Hope – (Vernon Yard, 1994)
Long Division – (Vernon Yard, 1995)
The Curtain Hits the Cast – (Vernon Yard, 1996)
Secret Name – (Kranky, 1999)
Things We Lost in the Fire – (Kranky, 2001)
Trust – (Kranky, 2002)
The Great Destroyer – (Sub Pop, 2005)
Drums & Guns – (Sub Pop, 2007)
C'mon – (Sub Pop, 2011)
The Invisible Way – (Sub Pop, 2013)

=== Live Albums ===

One More Reason To Forget (Live) (1998)
Paris '99 - "Anthony, Are You Around?" (Live) (2001)

=== EPs, Singles & Remixes ===

Transmission (EP) (1996)
Songs For A Dead Pilot (EP) (1997)
owL Remix (1998)
Bombscare (EP) (with Spring Heel Jack) (2000)
Travels In Constants (Vol. 9): The Exit Papers (Single) (2000)
In The Fishtank 7 (EP) (with Dirty Three) (2001)
K. / Low (with K.) (Single) (2001)
Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me (Single) (2001)
Tonight The Monkeys Die (Low Remixed) (Single) (2005)
C'mon Acoustic (EP) (2011)

=== Anthologies ===

A Lifetime Of Temporary Relief - 10 Years Of B-Sides & Rarities (2004)