Omschrijving

Toto pakt flink uit met een lange, uitgebreide set: de plaat telt vijfentwintig nummers, voorafgegaan door de Intro Tape die het concert inluidt. Een groot deel van Toto’s repertoire wordt aangedaan, van de bekende hits tot ‘hidden gems’. Verspreid over de set zitten dus een aantal verrassingen. En dat is juist de kracht van dit live-album. Met meer dan tien albums op zak kan Toto het zich prima veroorloven om niet alleen de hits en crowdpleasers te spelen. Het is een diverse selectie met wellicht onverwachte keuzes maar misschien ook ‘dat ene toffe nummer’ die er nu eindelijk tussen staat. Zo ontbreken op deze plaat bijvoorbeeld nummers als Pamela, I Won’t Hold You Back, en I’ll Supply The Love. Maar daardoor is er dit keer wel ruimte voor Lea, Miss Sun, Angela, en zelfs muziek van een soundtrack die ze in de jaren tachtig hebben gemaakt: Dune (Desert Theme). Voor sommigen totaal onnodig, voor anderen een verademing.
Een tweede verrassing op deze plaat is dat er halverwege een kleine akoestische set wordt gespeeld. De band graaft even goed door zijn albums op zoek naar nummers die bijna nooit live gespeeld zijn. Ineens duiken er dus ‘deep cuts’ op als Holyanna en Mushanga. Niet de bekendste nummers, maar Toto biedt een fijn kijkje in de wereld van muziek die achter hun grote hits schuil gaat. Met No Love is zelfs het album ‘Mindfields’ nog even vertegenwoordigd. Een ander nummer dat eruit springt is Human Nature. Bij de echte Toto kenners en de fanatieke muziekfeitjesverzamelaars is het waarschijnlijk allang bekend: dit nummer van Michael Jackson’s album ‘Thriller’ is geschreven door Steve Porcaro, een van de toetsenisten van Toto. Sterker nog, hij en Steve Lukather, David Paich en Jeff Porcaro spelen mee op de plaat. Het is daarom uniek dat Human Nature nu ook op een album van Toto verschijnt. De lange instrumentale nummers Dune (Desert Theme) en Jake To The Bone onthullen de ware aard van Toto. Veel muziek maken is uiteindelijk het belangrijkste dat telt voor deze groep studiomuzikanten. De band staat niet bekend om knallende en spectaculaire shows. Voor de mannen is optreden allang routinewerk geworden. Nee, bij Toto draait het niet om de show of om het rockster leven. Het is de muziek die voor zichzelf spreekt, waarop je wilt gaan dansen of keihard mee wil zingen. 
Het moet niet uitmaken of het nou Rosanna, een ‘deep cut’ als English Eyes, of een lang instrumentaal stuk is. De leden van Toto willen laten horen waar ze goed in zijn, en dat ze het na al die jaren nog steeds even goed kunnen.
Daarom klinkt elk nummer op zijn minst even strak als de studioversie. De mannen beheersen hun muziek tot in de kleinste details en ze spelen als een geoliede machine. Elk nummer, elk praatje en elke verlengde solo lijken tot op de seconde ingestudeerd. Nogmaals, het is voor deze mensen gewoon een routine. Een koud kunstje.Je zou bijna willen dat ze er wat meer moeite voor zouden moeten doen zodat je de energie en beleving iets meer voelt. Alleen zanger Joseph Williams moet af en toe een beetje extra zijn best doen om de hoge partijen met overtuiging te brengen. Vanaf het eerste nummer Alone springt de band op de automatische piloot en reis je door 40 jaar Toto muziek. Na een elf minuten durende versie van Africa luidt Lukather het slotnummer The Road Goes On in met de woorden: “It’s been a great birthday party.” Na deze lange, gevarieerde, en vooral sterke set zal het publiek daar grotendeels mee instemmen. Er is simpelweg weinig om over te klagen. De hits zijn gespeeld, er zijn veel deep cuts voorbij gekomen, zowel akoestisch als elektrisch, en de band heeft bewezen, vooral muzikaal, nog in topvorm zijn.