Omschrijving

De Engelse band The Slow Show stond de afgelopen jaren al op diverse podia zonder ook maar een voltallig album te hebben uitgebracht. Na als supportband voor Elbow te hebben gespeeld kreeg de groep meer speeltijd op de Britse radio. Het debuutalbum White Water kenmerkt zich door de emotionele songs, voortkomend uit persoonlijke verhalen van de bandleden.

Dresden opent met zang van een kerkkoor, voordat de keyboardklanken afkomstig van Frederik’s hand langzaam doorsijpelen. De sprekende stem van Rob doet een warm maar bekend geluid over ons neerdalen. De donkere verhalen maken het tot een grauw maar sfeervol sprookje. Dat de band pas enkele jaren bij elkaar is, is in de openingstrack nauwelijks hoorbaar. Het ontspannende drumritme en het orkestrale geluid wat van geluidsniveau wisselt maken er een waar luisterspektakel van. Long Way Home bouwt de spanning langzaam op, terwijl Rob’s lage vocalen het concentratieniveau op peil houdt. De zoete klanken van het keyboard en de blazers die opkomen zetten zorgen voor het emotionele einde. Het vervolg met Bloodline is sprankelend en indrukwekkend. Je voelt je onderdeel van een familie, maar je weet dat het niet je echte ouders zijn. Op zoek naar de waarheid volg je de levenslijnen die steeds meer inzicht geven. De sound wisselt van ruw naar een steeds hoopvoller klankenspel.

Het vioolspel opent het treurig aanvoelende Testing. De samenzang vormt de doorgang naar een diepere emotie terwijl de bombast het geheel opdrijft. Een soft maar opnieuw feilloos vertolkt nummer. Brother weet met zijn piano- en vioolspel je adem doen stokken. Geïnspireerd op de jonge dood van de broer van de opa van zanger Rob. Emotioneel en recht uit het hart gezongen. Ook Bad Day weet geen einde te maken aan het treurige klankenspel. De dag verloopt zelfs zo slecht dat je er over nadenkt er een einde aan te maken. Terwijl het orkest de spanning opdrijft kom je tot de conclusie dat je gewoon je dag niet hebt. Bij Augustine kan er niet voorkomen worden dat de naam The National valt. Naast dat de band zijn naam ontleent aan een nummer van The National vallen de muzikale overeenkomsten zo hier en daar wel op. Het afscheid is gekomen in het nummer en dat lijkt harder aan te komen dan verwacht. Opnieuw een muzikaal sterk nummer met een net zo sterk vocaal bereik van Rob.

Op Paint You Like a Rose is het Frederik die de toetsen opnieuw zijn werk laat doen. De zonnige klanken van de gitaar zorgen voor het zoete geheel. Een nummer over liefde in zijn puurste vorm. Op Flowers to Burn lijken de boeketten nog niet verdwenen te zijn. Het onheilspellende begin zorgt voor een pijnlijk afscheid. De herhalende instrumentatie begint nergens echt te vervelen aangezien er genoeg afwisseling zit in de opbouw en de snelheid van het geheel. Lucky Me, Lucky You toont dit aan door het gitaarwerk zijn vrije loop te laten. Het geluk is weer tot ons gekomen, terwijl de scherpe gitaarklanken de zintuigen op scherp zetten. Afsluiter God Only Knows, geen cover, geeft het gevoel alsof de mannen stiekem naar Auto, vliegtuig hebben zitten luisteren, al is het dan wel in de slow versie. Al snel gaat het orkestrale geluid over in een ontspannen doch ritmisch geheel. Opgroeiend met de dierbaren om je heen drukt het nummer zijn stempel opnieuw op de emotie.

Na twee ep’s met een debuut als White Water op de planken komen toont aan dat het met het talent van de The Slow Show wel goed zit. Muzikaal gezien is het album niet overal even breed, maar de hulp van een orkest zorgt voor meer diepgang en een emotionele laag. Overeenkomsten met bands zoals The National zijn hier en daar hoorbaar maar vormen nergens het snijpunt van irritatie. The Slow Show kan zich nu meer gaan focussen op het creëren van een eigen sound, maar heeft met White Water al een indrukwekkende stap in de goede richting gezet.