Omschrijving

Het korte tweede seizoen eindigde met een stevige cliffhanger: president Rayburn overlijdt plotseling, waardoor vice-president Grace Penn – op dat moment in Londen – zo snel mogelijk moet worden geïnaugureerd als het nieuwe staatshoofd. Voor Amerikaanse ambassadrice in Groot-Brittannië Kate Wyler vormt dat een groot probleem. Penn heeft achter Rayburns rug een zeer schimmige operatie opgezet die, als ze uitlekt naar de media, niet alleen enorme reputatieschade voor het presidentschap zou veroorzaken, maar ook de relatie met de Britse premier Nicol Trowbridge volledig zou ontwrichten.

Ondertussen ontdekt Kate dat haar man, ex-ambassadeur Hal Wyler, mogelijk indirect betrokken was bij Rayburns dood. Hun relatie bereikt een dieptepunt wanneer Hal een felbegeerde post voor Kates neus wegkaapt. Echter, door de politieke omstandigheden is een scheiding voorlopig ondenkbaar. In het openbaar moeten ze zich blijven presenteren als man en vrouw, terwijl ze privé elk hun eigen weg gaan. Toch groeit het besef dat ze als team nog altijd het sterkst zijn.

Met de komst van een nieuwe president had showrunner Cahn kunnen aanhaken op de huidige politieke situatie in de Verenigde Staten, maar de kijker krijgt iets totaal anders. Over het conflict tussen Democraten en Republikeinen wordt met geen woord gerept en ook het mogelijk afglijden naar een autocratie komt niet ter sprake. Het voelt aan als een gemiste kans om commentaar te leveren, vanuit welk standpunt dan ook. Waarschijnlijk verkoos Cahn neutraliteit boven onvermijdelijke controverse.

Seizoen drie telt acht afleveringen. Op zich een normale lengte, maar het directe gevolg van seizoen twee komt pas echt op gang vanaf aflevering vijf. De eerste vier afleveringen voelen daardoor aan als opvulling. De daarin belichte stoelendans had makkelijk in één aflevering kunnen worden afgehandeld. Zodoende is het derde seizoen een stuk minder boeiend dan de vorige twee. De topmomenten zitten dan ook in de laatste drie afleveringen, met onder meer een geweldige dialoogscène – actie hoef je hier niet te verwachten – waarbij de personages elkaar zoveel mogelijk steken onder de gordel geven.

Een ander probleem is dat het leukste personage, de Britse premier Trowbridge (vertolkt met ziedend sarcasme door de onnavolgbare Rory Kinnear), amper scènes heeft. Beeld je Gladiator II in met slechts een paar momenten Denzel Washington of Game of Thrones waarin Peter Dinklage amper in beeld komt. Eigenlijk verdient Trowbridge zijn eigen serie: deze Boris Johnson met een kort lontje en een onvoorspelbaar en complex karakter is zowel geestig als interessant.

Kerry Russell en Rufus Sewell blijven uitstekend in de hoofdrollen, maar het plot laat Kate soms dingen doen die niet altijd bij haar passen. Het conflict tussen Kate en Hal werkt nog steeds, al zijn er momenten die je flink zullen ergeren. In dat verband functioneert de relatie tussen Kate en de Britse minister Dennison totaal niet, waarschijnlijk door zowel de manier waarop de rol van Dennison is geschreven als door de miscaste acteur.

The Diplomat is in feite een reïncarnatie van de politieke soap The West Wing zij het zonder de finesse van Aaron Sorkin. Toch had deze serie zeker toekomst, al lijkt showrunner Cahn inmiddels de weg wat kwijt. Stond ze onder druk om snel een nieuw seizoen af te leveren? Moest ze een script aanpassen om Trump niet voor het hoofd te stoten? Of droogt de inspiratie stilaan op? Mogelijk moet Cahn voor seizoen vier een scherpe pen in huis halen. Haar West Wing-collega Sorkin misschien?