Omschrijving

Singer-songwriter

Ken je die urinoirs waarop een vliegje is getekend dat een man als richtpunt gebruikt om zijn eigen broek niet nat te zeiken? Eigenlijk is dat typisch voor het kwaadaardige van en in de mens. We pissen op een wezentje dat zichzelf niet kan verdedigen. Tucker Zimmerman is een mens die nog liever zijn eigen t-shirt besprenkelt met urine dan een (nep)vliegje kletsnat te pissen. Hij heeft groot gelijk en tevens een groot hart. De singer-songwriter heeft met Dance Of Love een fantastische plaat gemaakt met oeramerikaanse muziekstijlen zoals country, folk en blues. Die lp kent opvallend veel succes, maar dat succes is de onderschatte, zelfs dikwijls ondergewaardeerde muzikant uit Californië veel meer dan gegund. De artiest woont al meerdere decennia in een dorpje in de provincie Luik, een dorpje waar het brood nog echt warm is bij aankoop ’s ochtends en het vlees van de hammen nog met scherp geslepen messen van het bot wordt gescheiden. Deze man die door de zogeheten goegemeente in de jaren zestig zal omschreven zijn als langharig, werkschuw tuig heeft een nieuwe plaat uit en die hebben we al een aantal keer onder de spreekwoordelijke loep gelegd.

Dat bekijken met een vergrootglas kende wel een week uitstel. Zimmerman besloot om de release van zijn verse lading muziek even op te schorten, maar wat is een week ook in een mensenleven? Negen nummers die in totaal zesendertig minuten duren, dat is de oogst na het zaaien en het irrigeren van de bodem. We hopen op vruchtbare grond en beginnen bij “River Barge”, een schijf die al uit de groep werd geduwd om het voortouw te nemen. Op dat binnenschip, die platbodem, zitten we direct terug in de volmaakte folksfeer die Zimmerman uit het niets weet te creëren. De song heeft zelfs een middeleeuwse, Keltische melodie gekregen. Op “Old Hippies Lament” vertelt de man een verhaal uit die zogeheten gouden jaren zestig waarvan toch mag gezegd worden dat dat decennium eigenlijk maar twee van die gouden jaren kende. En dan nog, achteraf bekeken is het maar een beetje verlept bladgoud gebleken. Vader zaliger was een heuse hippie. Er was kort een samenhorigheidsgevoel bij de jeugd, maar veel meer nijd, afgunst, jaloezie door ‘vrije liefde’ en kloppen op het bakkes van (groot)vader en de flikken waren ook schering en inslag. Volgens vader dus. Zimmerman distilleert er een mooi lied uit.

De singer-songwriter is een verhalenverteller en dat is ook weer zo op het rustige “Back Off Blues”. Soms moet je zeggen tegen mensen dat ze moeten oprotten, hun gat moeten draaien en dat je liever hun hielen dan hun tenen ziet. Veel heeft de man niet nodig om zijn punt te maken: een akoestische gitaar en zijn ondertussen mooi doorleefde stem. De nummers zijn al in 2002 opgenomen, maar werden nu pas vrijgegeven. Omdat Zimmerman in ons land woont, heeft de plaat ook een Belgische toets gekregen. Zo speelt Geert Waegman de vioolpartijen in en Jef Van Cool de bas. Ook de zoon van Tucker, Quanah, speelt mee op de plaat als gitarist. Ondanks dat de muziek dus in 2002 werd gemaakt, merken we onmiskenbaar dat de Amerikaan graag teruggrijpt naar die jaren zestig, de jaren waarin illustere figuren als Timothy Leary, Ken Kesey, Allen Ginsberg en Jack Kerouac door de hippiegemeenschap aanbeden werden. Die explosie van nostalgie komt dus het zwaarst tot uiting op dat nummer “Old Hippies Lament”. We merken evenwel ook in andere songs op de plaat dat de man een nostalgische verhalenverteller is die een publiek tracht te bereiken rond het haardvuur.

Net daar wringt nu soms het schoentje. Een lied zoals “We Are Always Watching” komt niet veel verder dan het niveau van meeluisterlied rond het kampvuur. Kijk, dat is zeker geen schande, maar we hebben de hele tijd het gevoel dat er meer had ingezeten. Op “Never Know (Never Know)” krijgen we ook dat gevoel, het gevoel dat de kaalheid primeert, kaalheid die kan verward worden met soms toch holle begrippen als echtheid en puurheid. Er mag nu zeker niet gedacht worden dat we deze liederen herleiden tot het niveau van scoutslied gezongen voor de grote manitou, maar hier en daar extra instrumentatie had echt wel gemogen. Met de vorige plaat Dance Of Love in onze gedachten zijn we misschien iets te veel verwend geraakt aan die volle sound van Zimmerman. We mogen uiteraard niet het oog verliezen dat de man daar de ondersteuning had van straffe muzikanten als Adrienne Lenker, Mat Davidson en Zach Burba.

“Room 47” is voor ons ontegensprekelijk het knapste nummer op de plaat. De artiest klinkt hier zoals een jonge Leonard Cohen, een van onze favoriete singer-songwriters aller tijden. Er zit een bezwerend rockritme in het lied verwerkt en we willen gewoon heel graag weten wat er nu eigenlijk achter de deur van kamer 47 is gebeurd. Op “Beyond Belief” klinkt de man alsof hij dan al versleten en verslagen terugkijkt op de voorbije decennia in zijn leven, maar uiteindelijk was Zimmerman nog maar een kerel van net boven de zestig jaar. We hebben de indruk dat de achtergrondzang met elektronica in elkaar is gestoken wat het duistere en mysterieuze in het lied niet volledig ten goede komt.

Is dit dan een tegenvallende plaat geworden? Neen, uiteraard niet, om de simpele reden dat het een lp is van Tucker Zimmerman. Dit album past zeker in het volledige oeuvre van de singer-songwriter, maar het is wel de plaat die we het laatst zullen opleggen wanneer we zijn hele catalogus eens achter elkaar zouden afspelen. We raden dit ook graag aan aan mensen die Zimmerman nog niet kennen. Begin zeker niet bij Music By River Words By Ear om zijn muziek te leren kennen. Zet eerst Ten Songs By Tucker Zimmerman uit 1969 op en vervolg met Songpoet uit 2006. Eindig groots met het geniale meesterwerk Dance Of Love. De rest van zijn werk plak je hiertussen naar eigen smaak en zin. Beluister dit net besproken album eerder eens tussen de spreekwoordelijke soep en de patatten. Het is zeker niet geringschattend bedoeld, want de man blijft wel een van de meest miskende, uiterste begaafde muzikanten ooit. 

Tracks:
01. River Barge
02. Old Hippies Lament
03. Back Off Blues
04. We Are Always Watching
05. Never Know (Never Know)
06. Pretty Neat Guy
07. Room 47
08. Beyond Belief
09. Walls of Amsterdam

Staat er compleet op, 10% pars mee gepost. Met zeer veel dank aan de originele poster. Laat af en toe eens weten wat je van het album vindt. Altijd leuk, de mening van anderen. Oh ja, MP3 doe ik niet aan.

https://www.youtube.com/watch?v=JYBr2NVTMdI