Omschrijving

Joe Nolan is pas 23, maar hij heeft toch al twee bescheiden meesterwerken op haar naam staan. Zijn debuut "Goodbye Cinderella" uit 2011 krijgt nu gezelschap van "Tornado". Direct bij eerste beluistering was ik volkomen stuk van zijn tweede album dat in oktober van vorig jaar op de markt kwam en inmiddels is de plaat tot angstige hoogten gestegen. Het einde van de groei is nog lang niet in zicht. Op zijn debuut dat werd opgenomen in Nashville met de steun van Spooner Oldham en Charlie McCoy, leek de Canadese songwriter nog uit te kunnen groeien tot een folkzanger voor een heel breed publiek, denkende aan de grote songwriters der aarde: Leonard Cohen, Neil Young, Bruce Cockburn, Joni Mitchell, Gordon Lightfoot, maar op "Tornado" is hier weinig van over. De tweede van Joe Nolan is een lastig te doorgronden plaat waarop Nolan geen compromissen sluit. Hij maakt eerder donkere muziek die nauwelijks houvast biedt. Akoestische gitaar en de stem van Nolan domineren en van songs die zich houden aan de conventies van de toegankelijke popsong is nauwelijks sprake. "Tornado" doet wel wat denken aan de platen die Neil Young in een heel ver verleden maakte, denkende aan zijn "On The Beach" periode. Luister maar even naar "Did Somebody Call The Cops", maar de overeenkomsten moeten niet overdreven worden. Alhoewel is dit nummer één  van de meest intense momenten van de plaat, uitgewerkt met de nagalm van Colin Linden's gitaarwerk.

De donkere folksongs op "Tornado" grijpen in muzikaal opzicht immers veel vaker terug op de muziek uit zijn vaderland dan op de muziek uit de stad waarin deze cd is opgenomen. Want zoals bij zijn vorige cd reisde Nolan wederom van Canada naar de muziekstad Nashville om onder leiding van Colin Linden de elf nummers van "Tornado" op te nemen. Producer Linden haalde alleen maar toppers naar de studio. Wat te denken van de stem van Tom Wilson (Lee Harvey Osmond), bassist John Dymond (Blackie & The Rodeo Kings), John Whynot op keyboards en de drummers Marco Giovini (Robert Plant, Norah Jones) en Gary Craig? Zelf was Linden bijna actief in alle songs op allerlei gitaren. Duidelijk is dat Nolan goed geluisterd heeft naar de grote songwriters en ook zeker geïnspireerd is door de weemoedige platen van Nick Drake. De 11 tracks zijn overigens maar moeilijk te onderscheiden. De songs zijn zo ver verwijderd van het toegankelijke folkliedje dat ik beluistering van de derde track in eerste instantie dacht dat de eerste track nog bezig was. Veel songs hebben ingetogen passages waarin akoestische gitaar en de slepende stem van  Nolan domineren, maar dit kan zomaar ontsporen. Hier en daar is de percussie behoorlijk uitbundig en hetzelfde geldt voor de gitaren en vooral de hier en daar opduikende backingvocals die de plaat wat meer sfeer geven.

Luisterend naar zijn beeldende teksten kalibreren de beelden en woorden met dezelfde intensiteit aan ons voorbij en is het net dat Nolan's muziek gewoon gebouwd is op licht en schaduw. Zo krijgen we herfstige geluidsbeelden in "Autumn Sky" en "Pawnshop", of balanceert hij tussen traditie en zijn ware gevoelens in "On the Highway", een song samen gezongen met zusje Nataya. Maar ook eenzaamheid, gebroken relaties (I Know The Difference) spelen een primaire rol in zijn teksten, maar dan met een overvolle interpretatieve macht. Het atmosferische en tevens jazzy "I'll Still Remember Your Name", de melancholie die door de elektrische gitaar verwerkt wordt in het rockende "Tightrope Dancer" en dit samen gezongen met de stem van Lindi Ortega, de langzame reis terug naar huis op de desolate wegen in "Tornado", het strijk- en gitaarwerk dat om de schuchtere stem van Nolan is gedrapeerd in "Shambles" en het verhaal over de arme mensen van "Massey Hall" in deze afsluiter en nog steeds zingend met zijn zus, deze songs springen werkelijk in het oog/oor en beloven het allerbeste voor zijn  verdere carrière. Joe Nolan verdient dan ook alle respect om een plaat als "Tornado" te maken, maar het blijkt al snel niet alleen een lastige maar ook een zwaar verslavende plaat. Nolan had met "Goodbye Cinderella" al een uitstekende plaat op zijn naam staan, maar zijn nieuwste is nog veel klasse beter. Ik heb de plaat inmiddels talloze keren gehoord maar het gevoel van euforie blijft. Nolan heeft een plaat gemaakt die zich niet laat vergelijken met een andere recent verschenen plaat. "Tornado" is zoals inmiddels een aantal malen gezegd, geen hele makkelijke plaat, maar als hij eenmaal onder de huid kruipt krijg je hem er echt nooit meer onder vandaan.